“Ψυχραιμία, παιδιά.”

 

 

Η πρώτη συνειρμική εικόνα που μου έσκασε όταν έμαθα για την δολοφονία του Ζακ ήταν αυτή ενός Αμερικάνου 75χρονου να μιλάει στο Wild, wild country και  να περιγράφει τον Δαίμονα που ήταν στα μάτια του η Ma Anand Sheela. Η Ινδή, μορφωμένη, σεξουαλικά απελευθερωμένη και δυναμική Sheela ήταν το απόλυτο σύμβολο του Άλλου για τον φιλήσυχο αυτόν 75χρονο οικογενειάρχη. Μιλούσε την γλώσσα του αλλά με Αλλη προφορά, είχε Άλλο χρώμα το δέρμα της, δεν τον φοβόταν -όπως είχε συνηθίσει να τον φοβάται η γυναίκα του-  δεν ήταν Χριστιανή, ήταν spiritual αλλά αυτό το spirituality ήταν τόσο εξωτικό και μακρινό από εκείνον που δεν θα μπορούσε ποτέ να το καταλάβει, ήταν sex positive, έκανε σεξ με πολλούς άντρες και γυναίκες και δεν είχε κανένα πρόβλημα να μιλήσει για αυτό, δεν είχε οικογένεια, ή τουλάχιστον δεν είχε οικογένεια με την συμβατική της έννοια, η λίστα είναι ατέλειωτη…

Αν έχουμε μάθει κάτι από την ιστορία είναι ότι το Άλλο πάντα θα δαιμονοποιείται. Στην περίπτωση της Sheela το Άλλο έτυχε να είναι και ένα κοινωνιοπαθές άτομο, οπότε ναι μεν μας προκαλεί αποστροφή το μίσος που δέχτηκε επειδή ήταν γυναίκα, επειδή ήταν μορφωμένη, επειδή ήταν Ινδή, και επειδή ήταν σεξουαλικά απελευθερωμένη, αλλά ταυτόχρονα δυσκολευόμαστε να νιώσουμε και συμπάθεια για ένα άτομο που προσπάθησε να δηλητηριάσει τόσο κόσμο.

Με τον Ζακ όμως είναι αλλιώς τα πράγματα. Κι ο Ζακ συμβολίζει το Άλλο για τον κυρ Παντελή*, με κάθε τρόπο. Είναι οροθετικός, είναι γκέι, είναι θηλυπρεπής, είναι ντραγκ κουην, είναι χρήστης** – δεν θέλω να μπω σε συζήτηση για το θέμα της χρήσης ουσιών γιατί είναι τεράστια κουβέντα και σημαντικό να γίνει από άτομα που ξέρουν να το αναλύσουν καλύτερα από μένα, ιδανικά από άτομα με λόγο βιωματικό. Εγώ θα πω μόνο ότι καταλαβαίνω όσους φίλους του Ζακ έτρεξαν να υπερασπιστούν τον Ζακ στο θέμα αυτό, είτε γιατί το έκαναν επειδή ένιωσαν να παρουσιάζεται ο Ζακ ως ένα άτομο το οποίο δεν ήταν, οπότε ήθελαν να αποκατασταθεί η αλήθεια για το ποιος ήταν ο Ζακ, είτε γιατί ένιωσαν –με το δίκιο τους- ότι τα μ.μ.ε. εμμονικά αναφέρουν ξανά και ξανά το ότι είναι χρήστης ενώ κουκουλώνουν όλες τις υπόλοιπες ταυτότητες του Ζακ, όλο το ακτιβιστικό και καλλιτεχνικό του έργο. Χωρίς να το θέλουν, πέφτουν στην παγίδα των Respectability Politics, κάτι που ο Ζακ, έτσι όπως τουλάχιστον τον θυμάμαι εγώ, δεν θα το δεχόταν με τίποτα. Ο Ζακ, νομίζω, θα έλεγε, ότι είναι περήφανα πρεζάκι –ακόμα κι αν δεν ήταν τοξικοεξαρτημένος κ ήταν απλά περιστασιακός χρήστης. Εγώ έτσι τον θυμάμαι τον Ζακ, άνθρωπο που δε φοβόταν να ζήσει, να μιλήσει, και να υπερασπιστεί κάθε ευαίσθητη κοινωνική ομάδα. Πιστεύω – ή θέλω να πιστεύω-  ότι δεν θα ήταν ποτέ σύμφωνος με αυτή την αφήγηση που λέει ότι ο Ζακ “δεν ήταν πρεζακι, ήταν ακτιβιστής”. Πιστεύω – ή θέλω να πιστεύω- ότι θα απαντούσε “γιατί δεν μπορώ να είμαι και τα δύο;”

 

Δεν έχει σημασία. Έτσι κ αλλιώς όταν λέω “ήταν χρήστης” το λέω μόνο γιατί με ενδιαφέρει στο πλαίσιο της συγκεκριμένης συζήτησης, του τι συμβόλιζε δηλαδή για τον κυρ Παντελή ο Ζακ. Για τον κυρ Παντελή λοιπόν  o Zακ συμβολίζει το Άλλο, ένα σύνολο αρχετύπων δηλαδή, (το Τέρας, ο Διάβολος, ο Μπαμπούλας) κι ένα σύνολο στερεοτύπων (το φτωχό ζάκι, ο ληστής,  ο γκέι oροθετικός). Είναι πιο εύκολο, φαίνεται, να δολοφονήσεις έναν άνθρωπο όταν καταφέρεις πρώτα να τον δεις σαν αρχέτυπο/στερεότυπο κι όχι σαν πραγματικό άνθρωπο (dehumanisation το λένε).

Γίνεται όμως άνθρωπος που αγάπησε και αγαπήθηκε τόσο  πολύ, που βοήθησε τόσο κόσμο με το ακτιβιστικό και εθελοντικό του έργο, που άγγιξε χιλιάδες ανθρώπων, να χωρέσει σε ένα dehumanizing στερεότυπο;  Ειδικά όταν όλες αυτές οι χιλιάδες ανθρώπων συμφωνούν σε ένα πράγμα:

O Zακ δεν θα πείραζε ποτέ ούτε μύγα. Ο Ζακ ήταν άνθρωπος καλός.

Τώρα φανταστείτε ότι είστε ο κυρ Παντελής*. Φανταστείτε ότι έχετε δολοφονήσει έναν καλό άνθρωπο επειδή τον φοβηθήκατε – προσοχή, δεν τον φοβηθήκατε γιατί φοβηθήκατε για την ζωή σας. Τον φοβηθήκατε γιατί είναι ο Μπαμπούλας σας. Γιατί είναι σύμβολο του Άλλου, του Ξένου. Έχετε λοιπόν δολοφονήσει έναν καλό άνθρωπο και τώρα πρέπει κάπως να προστατεύσετε το Εγώ σας από συνεχή χτυπήματα σε αυτό. Όσο ακούτε λοιπόν ανθρώπους να λένε ότι ο Ζακ ήταν άνθρωπος καλός, αναγκάζεστε να χρησιμοποιήσετε έναν σωρό ψυχολογικούς αμυντικούς μηχανισμούς – κυρίως την άρνηση και την εκλογίκευση- για να δικαιολογήσετε το αποτρόπαιο έγκλημά σας. Εσάς, κύριε Παντελή σας καταλαβαίνω. Εννοώ, μπορώ να ερμηνεύσω τη συμπεριφορά σας πολύ εύκολα. Μπορώ να καταλάβω την ανάγκη σας να τσακίσετε τον Ζακ σαν σύμβολο, την ανάγκη σας να τον δολοφονήσετε ξανά και ξανά – τα Τέρατα στις ταινίες πεθαίνουν πιο δύσκολα, άλλωστε, δεν πεθαίνουν με λίγες κλωτσιές, άσε που συχνά επιστρέφουν σαν απέθαντα ζόμπι-, την ανάγκη σας να χέζετε ακόμα και στον τάφο του και να γράφετε στη σελίδα του ένα σωρό υβριστικά σχόλια. Καταλαβαίνω ότι είναι αναγκαίο για την ψυχική σας ισορροπία ο Ζακ να είναι όντως Τέρας, γιατί αν δεν είναι ο Ζακ το Τέρας… ε, τότε το Τέρας είστε εσείς.

Κυρ Παντελή, αυτούς που δεν θα καταλάβω ποτέ είναι αυτούς που σας σιγοντάρουν χωρίς να αποδέχονται ποτέ ότι φοβούνται και μισούν το Άλλο όσο εσείς. Αυτούς όλους που το παίζουν αφελείς ή ορθολογιστές και λένε “ψυχραιμία, παιδιά” “μην προτρέχουμε, δεν ξέρουμε ακόμα τι συνέβη”,“μα δεν ξέρουμε αν όντως ήταν hate crime, αν έχει ρατσιστικο υπόβαθρο το έγκλημα”, “μην δημιουργούμε θεωρίες συνωμοσίας τώρα” ακόμα και αφού έχουν διαβάσει τα ομοφοβικά tweets του ενός δολοφόνου

και έχουν δει τους φασίστες να μαζεύονται έξω από το μαγαζάκι σας και να φωνάζουν “πρεζακια και γκέι δεν είστε αναγκαίοι” και “ δεν έχει το δικαιωμα η κάθε αδελφή στο μαγαζί να μπαίνει του βιοπαλαιστή” ενώ ταυτόχρονα πετούν φυλλάδια με παρόμοιο υλικό.

Με αυτούς είμαι πιο καχύποπτη, κυρ Παντελή*. Γιατί εσύ ξέρω τι φοβάσαι, ξέρω τι τρέμεις, ξέρω τι μισείς. Η συμπεριφορά όμως αυτών των “ψύχραιμων” ενώ βλέπουν τον κόσμο μας να καίγεται, αυτή μου φαίνεται εντελώς αψυχολόγητη.

Kαι πραγματικά, ολοκληρωτικά ανήθικη.

*Όπου “κυρ Παντελής” θέλω να σκέφτεστε “μέσος Έλληνας”, γιατί πιστεύω ειλικρινά ότι τον Ζακ θα τον δολοφονούσε ο καθένας αν του δινόταν η ευκαιρία.

** Το κείμενο γράφτηκε πριν βγουν τα αποτελέσματα από τις τοξικολογικές του Ζακ. Δεν το κανω edit το “είναι χρήστης” γιατί συνεχίζω να πιστεύω ότι ο Ζακ θα ήταν σύμφωνος με όσα έχω γράψει εδώ.

 

This time, it’s personal: On the end of Hannibal

This time, it’s personal: On the end of Hannibal.

Ένα rambling για το PMS από μιαν υστερική, με PMS.

Aν υπάρχει κάτι που με ενοχλεί περισσότερο από το αντρικό, μισογυνικό σχόλιο “πώς κάνεις έτσι, μα καλά, περίοδο έχεις;” κάθε φορά που ένας άντρας ξεμένει από επιχειρήματα,

είναι το γυναικείο, επίσης μισογυνικό σχόλιο “το PMS δεν υπάρχει, είναι απλά μια κοινωνική συνθήκη που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Πατριαρχίας και με το να λες ότι νιώθεις κάποιο από τα προεμμηνορροϊκά συμπτώματα βοηθάς στο να διαιωνίζονται σεξιστικά στερεότυπα, κακή φεμινίστρια”.

Η γυναίκα που θα κάνει το λάθος να παραδεχτεί ότι παρατηρεί κάποιες σωματικές και ψυχολογικές αλλαγές λίγες μέρες πριν ή/και τις πρώτες μέρες της περιόδου της αντιμετωπίζεται από τον άντρα μισογύνη ως “υστερική” γιατί είναι “συναισθηματική, ευερέθιστη, νευρική και επιθετική”, και από τη μισογυνική γυναίκα πάλι ως “υστερική” γιατί  “φαντάζεται συμπτώματα που δεν είναι πραγματικά, βγάζει πράγματα από το μυαλό της, είναι υπερβολικά δραματική”. Διάλεξε υστερία λοιπόν, γιατί τρίτη επιλογή δεν υπάρχει. Ό,τι κι αν αποφασίσεις θα χαρακτηριστείς υστερική, αυτό δεν το γλιτώνεις*.

Προσωπικά, νιώθω και τα δύο σχόλια εξίσου απωθητικά και εξίσου καταπιεστικά. Είναι δυο υπεραπλουστευτικές αναλύσεις πάνω σε μια  πολύπλοκη, βιολογική λειτουργία, η οποία έχει σωματικές, ψυχολογικές και κοινωνικές προεκτάσεις, κι αυτό που με εξοργίζει είναι ότι έχουν έναν βασικό κοινό παρονομαστή: ρίχνουν και οι δύο το βάρος, το χρέος, την  ευθύνη, την ντροπή και την ενοχή στη γυναίκα.

Κάνοντας ένα πολύ σύντομο google search (το κείμενο αυτό ξεκίνησε ως προσωπικό rant στο facebook αλλά τελικά αποφάσισα να το γράψω εδώ, να μου “μείνει”, οπότε δεν με ενδιέφερε τόσο να ασχοληθώ με στατιστικές για το αν είναι πραγματικό το PMS όσο να καταγράψω πώς εγώ βιώνω αυτή τη διαμάχη) βρήκα πολλές έρευνες με αντικρουόμενα αποτελέσματα. Σε άλλη ερευνα το PMS φαίνεται να είναι πραγματικό και παγκόσμιο φαινόμενο, σε άλλη είναι μόνο δυτικό. Υπάρχουν φυσικά και έρευνες που υποστηρίζουν ότι δεν είναι πραγματικό, είναι φανταστικό, και είναι μόνο στο μυαλό γυναικών που ψάχνουν αφορμές για να ξεσπάσουν καταπιεσμένα συναισθήματα, όπως τον θυμό τους, ή να βρουν τρόπους να κάθονται, να παίρνουν άδεια από τη δουλειά, να προκαλέσουν την προσοχή των άλλων κ.ο.κ.

Εγώ πιστεύω στο PMS. Πιστεύω ότι είναι παγκόσμιο και ότι περιλαμβάνει ένα πάρα πολύ ευρύ spectrum σωματικών και ψυχολογικών συμπτωμάτων. Πιστεύω ότι αυτά τα συμπτώματα είναι διαφορετικά από γυναίκα σε γυναίκα, αλλά και στην ίδια γυναίκα διαφέρουν από δεκαετία σε δεκαετία, χρόνο σε χρόνο, μήνα σε μήνα. Το πιστεύω γιατί οι έρευνες είναι μεν inconclusive, αλλά αυτό είναι αναμενόμενο όταν έχεις τόσο μεγάλο εύρος συμπτωμάτων, οφείλεται δηλαδή μάλλον σε προβλήματα μεθοδολογίας και σε διαφορές στον ορισμό του PMS, των συμπτωμάτων του  και της σοβαρότητας αυτών. Το πιστεύω γιατί μου παραπονιούνται συνέχεια όλες οι γνωστές μου για προεμμηνορροϊκά συμπτώματα. Το πιστεύω γιατί το νιώθω κι εγώ κάθε μήνα. Μια βδομάδα πριν την περίοδο ξεκινάνε οι δερματικοί ερεθισμοί, τα πρηξίματα/κολίτιδες, η κατακράτηση υγρών, το πρήξιμο/πόνος/κάψιμο στο στήθος. Όσο πλησιάζουμε στην 1η μέρα της περιόδου τα συμπτώματα γίνονται όλο και πιο έντονα και προστίθενται και άλλα, σωματικά, όπως ημικρανίες και κράμπες,  αλλά και ψυχολογικά: νιώθω λίγο πιο επιθετική, λίγο πιο ευερέθιστη, λίγο πιο συναισθηματική.

Η έμφαση στη λέξη “λίγο”. Ναι, υπάρχουν μικρές αλλαγές οι οποίες είναι ορατές, αλλά σε μένα μόνο, δεν επηρεάζουν σημαντικά τη συμπεριφορά μου. Είμαι από εκείνες που ακούω συχνά σχόλια τύπου “πώς κάνεις έτσι, περίοδο έχεις;”. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή εγώ περιμένω όντως περίοδο κάθε φορά που ένας εξυπνάκιας μισογύνης μου το πετά μόλις ανάψει η κουβέντα, αλλά γιατί είμαι γενικά επιθετικός άνθρωπος, όλο τον χρόνο. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι δεν πιστεύω ότι τα ψυχολογικά συμπτώματα του PMS αλλάζουν σημαντικά τις συμπεριφορές των γυναικών που τα υφίστανται. Σίγουρα θα υπάρχουν στη μια άκρη του spectrum και περιπτώσεις γυναικών που το PMS τις αλλάζει δραστικά και γίνονται άλλοι άνθρωποι, μη αναγνωρίσιμοι, όπως σίγουρα υπάρχουν και γυναίκες στην άλλη άκρη του spectrum που δεν έχουν νιώσει ποτέ, κανένα σύμπτωμα είτε πριν είτε κατά την περίοδό τους. ** Οι περισσότερες γυναίκες όμως, ακόμα και όσες έχουμε πολλά και βαριά συμπτώματα, δεν αλλάζουμε σημαντικά. Αν πριν ήμασταν καλούλες, γλυκιές και ήρεμες, θα είμαστε έτσι και στο PMS μας. Θα νιώσουμε μια ενόχληση, λίγα νεύρα, έναν εκνευρισμό. Αλλά θα το συγκρατήσουμε. Αντίστοιχα μια γυναίκα που είναι γενικά πιο επιθετική, πιο ανήσυχη, πιο ανυπόμονη, θα συνεχίσει και στο PMS της να είναι όλα αυτά, πάνω κάτω στον ίδιο βαθμό. Και ναι, οκ, καμιά φορά εμείς οι φύσει πιο κακουλες, ξινές, στριμμένες, επιθετικές  προσπαθούμε ίσως να δικαιολογήσουμε την κακή συμπεριφορά μας λέγοντας ότι μας φταίει το PMS αλλά η αλήθεια είναι ότι το ξέσπασμα θα το κάναμε μάλλον και χωρίς PMS.

That said, το PMS είναι πραγματικό. Δεν το φανταζόμαστε. Μπορεί να μην επηρεάζει σημαντικά τη συμπεριφορά μας, γιατί μαθαίνουμε και το συγκρατούμε, αλλά είναι εκεί. Κάθε μήνα. Και το να μας λένε κάποιες φεμινίστριες ότι όχι μόνο είμαστε υστερικές που φανταζόμαστε συμπτώματα, αλλά κάνουμε και ζημιά με το να παραδεχόμαστε αυτά τα συμπτώματα, είναι τρομερά καταπιεστικό. Το να μας προκαλούν αμφιβολία (μήπως φανταζόμαστε πράγματα;), ντροπή (μήπως υπερβάλλουμε, γινόμαστε μελοδραματικές;) αλλά και  ενοχή (κάνουμε κακό στο κίνημα, στο φύλο μας;),  το να παρουσιάζουν ως αδυναμία μας την παραδοχή αυτών των συμπτωμάτων (έχω ακούσει γυναίκα να λέει σε φίλη της ότι δεν πρέπει να το παραδέχεται όταν πονάει στην περίοδο γιατί φαίνεται αδύναμη και κάνει κακό στο φύλο της, κατέληξε μάλιστα με το “Take it like a man”, γιατί, εχμ,  εσωτερικευμένος μισογυνισμός) και το να  ρίχνουν το χρέος και την ευθύνη για απαράδεκτες, σεξιστικές αντρικές συμπεριφορές σε μας, είναι πιο ψυχοφθόρο από όλα τα προεμμηνορροϊκά συμπτώματα μαζί.

Δεν είμαι αδύναμη, ούτε τρελή, ούτε υστερική, ούτε μελοδραματική, ούτε φαντάζομαι πράγματα.

Δεν έχω καμιά ντροπή για τις βιολογικές μου λειτουργίες. Δεν νιώθω αδύναμη επειδή παραδέχομαι ότι πονάω ή ότι με επηρεάζει ψυχολογικά το PMS μου.

 Το σώμα μου, ο εμμηνορροϊκός κύκλος μου, η περίοδός μου πάντα θα χρησιμοποιούνται από την Πατριαρχία εναντίον μου. Και δεν νιώθω καμιά ενοχή γι’ αυτό, γιατί είναι κάτι που κάνουν εκείνοι σε μένα,  δεν το προκαλώ εγώ με κάποιον τρόπο, ούτε έχω και κανέναν έλεγχο σε αυτό. 

Όσο υπάρχει άγνοια για το τι συμβαίνει στο γυναικείο σώμα πριν και κατά την περίοδο, η Πατριαρχία θα χρησιμοποιεί το PMS μου εναντίον μου και οι αντιδράσεις των αντρών σε αυτό θα είναι σεξιστικές.

Δεν φταίω όμως εγώ.

Δεν φταίω αν η περίοδός μου θεωρείται ακόμα θέμα ταμπού και αντιμετωπίζεται σαν κάτι μιαρό, βρώμικο ή τοξικό (!).

Δεν φταίω που αναγκάζομαι να μιλάω σιγά γι’αυτήν. Ή με ευφημισμούς.

Δεν φταίω που ακόμα και οι λίγοι αυτοί άντρες που αυτοπροσδιορίζονται ως σύμμαχοι φεμινιστές θεωρούν ότι σε κάθε συζήτηση για την δαιμονοποίηση του γυναικείου σώματος και την περίοδο πρέπει να πεταχτούν και να μας διαβεβαιώσουν ότι θα μας πήδαγαν και με περίοδο, λες και αυτός ήταν ο καημός μας.

Δεν φταίω που ο μέσος Έλληνας αγνοεί πλήρως τι συμβαίνει στο γυναικείο σώμα πριν και κατά την περίοδο και αυτή του η άγνοια γεννά προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες και μισογυνισμό.

Δεν φταίω που το PMS  μου την συμφέρει την Πατριαρχία.

p.s. Σήμερα που έχω ήδη παραδεχτεί στον τίτλο ότι έχω PMS είναι ευκαιρία  να μου πείτε “πώς κάνεις έτσι, PMS έχεις;” άντρες. Μην την χάσετε.

* i blame Freud for e v e r y t h i n g ** hate them, hate them, wouldn’t wanna date them!

Haunted Houses: The house as a metaphor for the mind in Hannibal

Nothing Here is Vegetarian

In Hannibal, houses reflect their residents’ identities and are imprinted with their presence. More than that, spaces are transformed into something more than a sum of dimensions in physical reality. They become visual metaphors for their residents’ minds.

The house as the mind

Will’s house in Wolf Trap is isolated, in the middle of an empty field, away from the city and close to nature. It is humble and unassuming, filled with his surrogate family of strays. It is simple and practical. In Aperitif and Potage, Will seems eager to return to it, away from the horrors of working for Jack Crawford.

“It,s really the only time I feel safe”,Oeuf, 1×04

And then everything changes.

Hannibal Lecter is standing outside Will Graham’s house. He peeks through the window. He opens the door effortlessly. He is in. Will invited him into his house as a friend and into…

View original post 1,254 more words

Ο φεμινισμός του Masters of Sex

 

 

Έγραψα χτες στο facebook αυτό το κειμενάκι για το Masters of Sex, και είπα να το ανεβάσω κι εδώ:

Ξεκίνησε νωρίτερα μια συζήτηση στο twitter για “καλές σειρές με decent gender politics” και παρατήρησα ότι αναφέρθηκε πολλές φορές το Masters of Sex. Επειδή στο twitter μου είναι λίγο δύσκολο να αναλύσω γιατί δεν θεωρώ το Masters of Sex την απόλυτα φεμινιστική σειρά, και είμαι σίγουρη ότι θα παρεξηγηθώ, είπα να το κάνω εδώ. Αρχικά να πω ότι έχω δει μόνο την 1η σεζόν. Είναι από τις αγαπημένες μου σειρές,τη λατρεύω για τις ερμηνείες (και δε μιλάω μόνο για τους πρωταγωνιστές αλλά και για την υπέροχη Allison Janney που είχε νομίζω πάντα τις αγαπημένες μου σκηνές). Η σειρά κάνει πάρα πολλά πράγματα σωστά, 9 στις 10 φορές είναι καλογραμμένη, καλοσκηνοθετημένη, όμορφη, καταπιάνεται με ενδιαφέροντα θέματα, όπως female empowerment (sexual or otherwise) και φυσικα εχει feminist perspective: All good things!
Το παράπονό μου από τη συγκεκριμένη σειρά, κι ο λόγος που δεν μπορώ να την δεχτώ ως το απόλυτα φεμινιστικό drama series είναι ότι ένιωθα καμιά φορά (όχι συχνά αλλά αρκετά ώστε να με ενοχλήσει) ότι η σειρά αντιμετωπίζει την πρωταγωνίστρια όπως την αντιμετωπίζουν και οι αντρικοί χαρακτήρες της σειράς: σαν κάτι εξωτικό, ξένο, κάτι άπιαστο και υπέροχο και μοναδικό… εν ολίγοις μια αντρική φαντασίωση κι όχι εναν πραγματικό άνθρωπο με πραγματικούς πόνους και πραγματικά προβλήματα. Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να το αποδείξω και έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που είδα τον 1ο κύκλο αλλά θυμάμαι ότι ένιωθα ότι η σειρά αφήνει την πρωταγωνίστριά της να την “αποπλανήσει”

(χρησιμοποιώ την έκφραση γιατί κάτι τέτοιο θα έλεγαν κι οι άντρες της σειράς, ότι τους αποπλάνησε) και αυτό με ενοχλούσε, γιατί ήθελα μια σειρά που να είναι ερωτευμένη με όλες τις γυναίκες της, όχι infatuated με μία μόνο. Ήθελα μια σειρά που να δείχνει την αγάπη της για την προσπάθεια όλων των γυναικών να απελευθερωθούν σεξουαλικά και να αποκτήσουν περισσότερη δύναμη στον επαγγελματικό τους χώρο και ίσα δικαιώματα κ.ο.κ. Δε με ενδιέφερε να δω γιατί μια μόνο γυναίκα είναι διαφορετική και δυνατή και μπροστά από την εποχή της, αλλά πώς όλες οι γυναίκες μπορούμε να είμαστε δυνατές και μπροστά από την εποχή μας και να φέρνουμε την αλλαγή και την πρόοδο κ.ο.κ.

Και ταυτόχρονα ήθελα να δείχνει πώς πραγματικές γυναίκες τα καταφέρνουν όλα αυτά, όχι αντρικές ονειρώξεις. Μια από τις αγαπημένες μου στιγμές στο Masters of Sex ήταν μια σκηνή στην οποία η πρωταγωνίστρια παραπονιέται για το ότι οι άντρες γύρω της δεν την αντιμετωπίζουν σαν πραγματικό άνθρωπο με πραγματικά προβλήματα. Μη με ρωτήσετε ποια, θυμάμαι μόνο ότι στο επεισόδιο αυτό έδειχνε όλους τους άντρες της ζωής της να μιλάνε γι’ αυτήν σαν να είναι κάτι φανταστικό και otherworldly, και διαφορετικό, κάποιο celestial being,  ένας άγγελος, ένας δαίμονας ή ένας εξωγήινος – διαλέξτε φαντασίωση- πάντως σίγουρα όχι πραγματική γυναίκα, ενώ αυτή είχε πραγματικά προβλήματα να αντιμετωπίσει, είχε να διαβάσει για τη σχολή της, και να δουλέψει, και να μαγειρέψει για το παιδί της και να βάλει μπουγάδα και να αποφύγει τον abusive stalker γιατρό και να αποδείξει την αξία της σε ένα εχθρικό επαγγελματικό περιβάλλον, και μπορεί να είχε και PMS και ημικρανία. Ελπίζω σε περισσότερες τέτοιες στιγμές στον 2ο κύκλο και σε λιγότερες ονειρώξεις.

Peace in the Pieces Disassembled: Deconstructing Hannibal, Part V

 V. Someday, perhaps a teacup may come together

There is a passage in the novel Hannibal where Hannibal watches A brief history of time and listens to Stephen Hawking talking about the thermodynamic/cosmological arrow of time and entropy:
“You may see a cup of tea fall off of a table and break into pieces on the floor. But you will never see the cup gather itself back together and jump back on the table… The increase of disorder, or entropy, is what distinguishes the past from the future.”

The image of the shattered teacup that spontaneously reassembles, works as an homage to the series, specifically an homage to the cinematography of the pendulum scenes, where Will recreates the crimes in his fantasy. These pendulum scenes, apart from being beautifully shot and amazing to watch, have become the show’s most distinct visual trademark, so much that whenever I rewind a scene on my television I instantly think of Hannibal. As I was watching this shattered teacup reassembling scene I couldn’t help but think that although Hannibal is unaware of how Will’s imagination works, he is still envious of it. What Will does with such great ease in his mind, Hannibal can never truly achieve in real life. After all, “Rebirths can only ever be symbolic.”
In thermodynamics, entropy is a measure of the number of specific ways in which a thermodynamic system may be arranged, often taken to be a measure of disorder or a measure of progressing towards thermodynamic equilibrium. The arrow of time is the “one-way direction” or “asymmetry” of time. The thermodynamic arrow of time is provided by the Second Law of Thermodynamics, which says that in an isolated system, entropy tends to increase with time. As a system advances through time, it will statistically become more disordered. This asymmetry can be used empirically to distinguish between future and past. The cosmological arrow of time points in the direction of the universe’s expansion.
In the novel Hannibal, we learn that our cannibal is obsessed with entropy and wants to reverse time:
“Hawking had once believed the universe would stop expanding and would shrink again, and entropy might reverse itself. Later Hawking said he was mistaken. For years Lecter had teased the problem, wanting very much for Hawking to be right the first time, for the expanding universe to stop, for entropy to mend itself, for Mischa, eaten, to be whole again.”
He is so obsessed that he occasionally drops teacups to shatter on the floor and is not satisfied when they don’t gather themselves up.
In our discussion on how our three protagonists Hannibal, Jack, and Will are manifestations of the three Freudian psychic structures id, ego and superego we started a conversation on Hannibal being depicted as an agent of chaos and disorder:
“Hannibal adds an element of chaos in every situation; he increases the entropy in every system.” What we hadn’t yet figured out was that Hannibal is not always, an agent of disorder; he sometimes works as an agent of order, like he does when he tries to reverse entropy: he cannot bring shattered teacups together, but he sure can reassemble a shattered psyche.
Remember how Hannibal describes Will in the pilot episode of the series: “I think Uncle Jack sees you as a fragile little tea-cup, the finest china used for only special guests.”?
Will’s psyche is a fragile little tea-cup. I will again refer to the discussion on the Freudian psychic structures, where I posited that Hannibal’s psyche lacks superego and Will’s psyche lacks id:
“Both Will’s and Hannibal’s personalities are fractured. They lack important psychic structures, for which they compensate by exaggerating their opposite structures. The reason why Will Graham and Hannibal Lecter have such great rapport, is that their psyches are complementary.(…) It might be the case that just as [Hannibal] smashed his superego and used the pieces to assemble a morality of his own, he wants to smash Will, as a symbol for superego, only to reassemble him in a way that suits him.”
Which he does. He throws Will’s fragile psyche on the floor and smashes it, just like he throws these teacups of his. Will’s psyche is then painstakingly reassembled, recreated in Hannibal’s own image. One shudders at the thought of how many teacups never got to reassemble after Hannibal smashed them on the floor. “How many lives had to be sanctified? How many consciences devastated?”

Imagine our teacup, shattering on the floor. In the isolated system of the room and the teacup, disorder can only increase. The teacup can never come together. But what if a certain psychotherapist was determined to put the teacup back together himself? What if he picked up every single piece and glued it back with such precision that the cup appeared pristine? Would that decrease entropy? Has Hannibal symbolically reversed the arrow of time? No. The laws of nature are ruthless. Even as entropy decreases in one system, allowing us to recover our precious teacup, it increases in another, as our psychotherapist has spent great amounts of energy in putting the teacup back together (not to mention there’s now glue everywhere). Thus, the total of entropy in both systems still increases, despite (and because of) his best efforts. Every time Hannibal manages to reverse entropy (by reassembling a shattered psyche), there is an increase in the system’s (the whole universe of Hannibal) entropy. Consider for example how many innocent people have died in order for Will’s psyche to be reassembled.

Hannibal views psychotherapy as an act of destruction and creation, creation and destruction, endlessly alternating. To further illustrate that, the show identifies Hannibal with the God Shiva, a popular Hindu deity of a paradoxical nature, both benevolent and fierce.

 

Shiva is the destroyer of the world, responsible for change both in the form of death and destruction and in the positive sense of destroying the ego, the false identification with the form. This also includes the shedding of old habits and attachments. In fierce aspects, he is often depicted slaying demons and he shares several features with Rudra, a deity associated with wind, storm and the hunt. The name Rudra has been translated to “the roarer” (which reminds us instantly of the bull-roarer, the ancient ritual musical instrument we hear whenever we see the Wendigo form of Hannibal) and has been taken as a synonym for the god Shiva – the two names are used interchangeably.

Rudra, a storm god and embodiment of wildness and unpredictable danger.

In benevolent aspects, Shiva is also regarded as the patron god of yoga and arts and is depicted as the Cosmic Dancer Nataraja.
“Shiva is Kala, meaning time, but he is also Maha Kala, meaning “Great Time” or eternity. As Nataraja, King of dancers, his gestures, wild and full of grace, precipitate the cosmic illusion; his flying arms and legs and the swaying of his torso produce the continuous creation-destruction of the universe, death exactly balancing birth. The choreography is the whirligig of time.”

Destruction opens the path for a new creation of the universe, a new opportunity for the beauty and drama of universal illusion to unfold. The tongue of flames that Shiva Nataraja’s upper left hand bears, represents the final destruction of creation. Tandava, the violent and dangerous form of Shiva’s dance is associated with the destruction of weary worldviews, perspectives and lifestyles. But the dance of the Nataraja is also an act of creation, which arouses dormant energies and scatters the ashes of the universe in a pattern that will be the design of the ensuing creation, in the form of Lasya (the gentle form of dance). In essence, the Lasya and the Tandava are just two aspects of Shiva’s nature; for he destroys in order to create, tearing down to build again. Hannibal is, like Shiva, both a destroyer and a benefactor. As a therapist, he smashes Will’s psyche and then reassembles the shattered pieces and recreates it it so that it mirrors his own. But nowhere is his dual nature more evident than in his actions towards Abigail. He ends Abigail’s life, essentially destroying Will’s opportunity to become a father. But in Ko No Mono he says that he can give Abigail (or, a child) back to Will.
The teacup dropping on the floor immediately reminds us of the scene where Abigail, having eaten psychotropic mushrooms, drops a teacup on the floor. The teacup shatters all over Hannibal’s kitchen floor and then Hannibal picks up the pieces.

If we are to assume that the teacup that comes together is a symbol for Abigail then could it be that Abigail is not dead after all? Let’s take a look at the conversation Will and Hannibal have in Ko No Mono:
Will: Have you ever been a father?
Hannibal: I was to my sister. She was not my child, but she was my charge. She taught me so much about myself. Her name was Mischa.
Will: Was?
Hannibal: She’s dead. Abigail reminded me so much of her.
Will: Why did you kill her?
Hannibal: What happened to Abigail had to happen. There was no other way.
Will: There was. But there isn’t now.
Hannibal: Would you protect this child in the way you couldn’t protect Abigail?
Will: I still dream about Abigail. I dream that I’m teaching her how to fish.
Hannibal: I’m sorry. I took that from you. Wish I could give it back.
Will: So do I.
Hannibal: Occasionaly I drop a teacup to shatter on the floor. On purpose. I’ m not satisfied when it doesn’t gather itself up again.

In this scene Hannibal never really confesses to murdering Abigail. He only says that what happened to her had to happen. In my mind this translates as “I had to end her life as the Abigail she once was because I couldn’t protect her in that life.” Another interpretation could be that “Abigail had to “die” in order for me to get you where I needed you to be, and, eventually, for us to come closer.” Hannibal sees Abigail as Mischa, his sister. In the novel Hannibal, his obsession with reversing time stems from his inability to accept his sister’s death. So, it doesn’t make much sense that Hannibal would find a surrogate sister/daughter/charge in Abigail and then kill her with such ease.

Let’s take a look at their next session:
Hannibal: Every creative act has its destructive consequence, Will. The Hindu God Shiva is simultaneously destroyer and creator. Who you were yesterday
is laid waste to give rise to who you are today.
Will: How many lives had to be sanctified? How many consciences devastated?
Hannibal: As many as were necessary.
Will: You sacrificed Abigail. You cared about her. As much as I did.
Hannibal: Maybe more. But then, how much has God sacrificed?
Will: What God do you pray to?
Hannibal: I don’t pray. I have not been bothered by any considerations of deity, other than to recognize how my own modest actions pale beside those of God.
Will: I prayed… I would see Abigail again.
Hannibal: Well, your prayer did not go entirely unanswered. You saw part of her.
Hannibal: Will, should the universe contract, should time reverse and the teacup come together, a place could be made for Abigail in your world.
Will: What place would that be?
Hannibal: You ‘ve lost a child, Will. It seems you’re likely to gain one.
Let’s deconstruct the meaning of this last quote. What both Will and the Viewer are supposed to hear is “You’ve lost a child (Abigail). It seem you’re likely to gain one (your unborn child)”. But, in closer examination this quote is a lie. Hannibal knows that sooner or later Margot’s child is going to die. He knows, because he is the one who alerted Mason Verger to the fact that Margot might be pregnant, and he did so in order to manipulate Verger into murdering Will’s unborn child, which he believed would then make Will want to murder Mason. If Hannibal already knows that Will’s unborn child is going to die, this quote makes no sense. But what if Abigail is still alive? What if the first child that Hannibal refers to is not Abigail, but Will’s unborn child? The quote would then mean: “You will soon lose your unborn child, Will. But it seems you ‘re likely to gain your first one back”.
I believe that Hannibal has kept Abigail alive, most probably hidden in his basement, on a daily regimen of psychotropic substances, just like he kept Myriam Lass alive for all these years. He kept Myriam Lass alive because she was the first one to see him, and he kept Abigail alive because he sees her as Mischa, his sister. It might be that Beverly’s shocked reaction to Hannibal’s cellar wasn’t because of the gruesome dismembered bodies she is presumed to have seen (let’s not forget that Beverly saw grotesque murder tableaus every day, there are not many things that could shock the lady), but because of the shock of seeing a ghost: Abigail.
In this way Hannibal, Shiva, Both Creator and Benefactor, will manage to -at least symbolically- reverse time. He will give life to something that is -presumed to be – dead.

(This one is so heavily edited by @weirdymcweirder that she should be credited as co-writer. Thank you, Weirdy!)

 

“The Trees Have Grown Hair”: The Poetry of Autism

If you read one thing today, let it be this.

“Terminator Too” — Tom Clark

Biblioklept

“Terminator Too” by Tom Clark—

Poetry, Wordsworth
wrote, will have no
easy time of it when
the discriminating

powers of the mind
are so blunted that
all voluntary
exertion dies, and

the general
public is reduced
to a state of near
savage torpor, morose,

stuporous, with
no attention span
whatsoever; nor will
the tranquil rustling

of the lyric, drowned out
by the heavy, dull
coagulation
of persons in cities,

where a uniformity
of occupations breeds
cravings for sensation
which hourly visual

communication of
instant intelligence
gratifies like crazy,
likely survive this age.

View original post

Like a myna bird in an airplane

A 34-year-old man died two hours ago. He was a known antifascist and he was murdered for his political beliefs by a Golden Dawn member. As I write these lines, I can hear Eddie Izzard’s voice coming from the tv on my right. He is doing a mime of  a myna bird that is flying in an airplane. Other myna birds fly outside the airplane and look at it in a state of confusion and disbelief.  On my left, I can hear the distant sound of police sirens. Surely they have nothing to do with the incident that took place two hours ago. But the thought doesn’t make them any less terrifying.
I don’t dare switch off the television. Because then I will be left in a dark room, watching the ceiling for hours, hearing those sirens outside. I don’t want that. I prefer the sound of people laughing. I was laughing too, two hours ago. I was crying tears of joy. Eddie always makes me laugh so hard that I start to cry, you see. Now I know that even he is stained by all this. The association will always haunt me. I will laugh with his jokes, sure, but that laughter will leave a bitter taste, that of all the shame and guilt I feel for constantly trying to escape my reality.
I feel like I helped a man take another man’s life tonight. Like his victim’s blood is on my hands, too. I have done nothing to prevent it. I may not have handed this man the knife, but I saw that he had one and I didn’t take it away from him.
I feel numb. I knew this day would come, so I am not shocked, not really. I am not in shock, in denial, or in anger. I have started grieving a long time ago, so I guess I’ve already passed the first two stages of the grieving process (denial, anger) . The next stages are bargaining and depression if I’m not mistaken. I must have skipped the third one and went straight to depression.
Sometimes I feel like that myna bird in the airplane. I feel in awe of how exponential our technological growth is, how amazing the achievements of human beings in their limited time on earth. Like a myna bird that doesn’t have to fly itself, but instead is flown to its destination; like technology has outgrown its evolution and it no longer has to fly if it does not wish to; this is how I feel.
And then I look outside the window, waiting to see a beautiful, endless, blue sky, and all I can see is confusion, fear, envy, ignorance and hate in the eyes of all the other myna birds, who cannot understand why on earth a bird would fly in an airplane.
Eddie is now doing the bit about the Big Bang and the methods of procreation. It’s the finale of the show. Soon “Definite article” will end, and I will  hit the replay button and listen to the same jokes again. I don’t think I could bear a moment of silence tonight. I know I won’t sleep. And there is something comforting in listening to other, carefree, relaxed, happy, British people laughing.
I don’t envy them. Because I’ve been them and it’s more than one can ask for in one’s lifetime. To be free to laugh without feeling guilt or shame about it; it’s a privilege. And  it is so easy to forget how privileged we are. I know now that I have lived a very privileged life. For the most part my problems came from the  inside. I felt anxious, depressed, at times miserable, hopeless and helpless. But the helplessness was a great lie. If I had wanted help back then, if I had asked for it, I would have been given it. Now, I don’t just feel helpless. I am helpless. Most of us Greeks are.
I want to believe that most people are more resilient than me, that they will find strength in each other and bounce back easily. I hope I will find strength in others, too.
I decided to watch instead one of Izzard’s interviews on being a “male lesbian”. He tries to explain to the interviewer that he is a transvestite who is attracted to women. The interviewer looks perplexed. Eddie explains that he wears whatever he wants. He might wear a skirt and makeup. Or a suit and makeup. Or whatever the hell he feels like wearing. And that has nothing to do with his sexuality. He tries to show this guy how ridiculous it is that a man can’t wear a dress just because of a societal norm that, if changed, would harm nobody. He is also a myna bird sitting in an airplane seat, this Eddie Izzard.
The interviewer tries to understand. And I am sitting here thinking that if Eddie gave this interview in Greece he might not live to do another standup. I remember how naive and happy-go-lucky I was four years ago when my friends and I decided that we should try to bring him to Greece. It never crossed our minds that if a popular transvestite British comedian were to do a standup in Athens he most probably would be sworn at and bullied by fascists. A few months ago a friend told me that Izzard was thinking about it, searching for the right venue and all that… I was terrified.
I have no idea what tomorrow  will bring for us here in Greece. All I know is that my usual avoidance/escapism techniques don’t work anymore. Nothing works. Except maybe the comfort that I feel around other people who  think and feel the same way I do. A bunch of myna birds flying in airplanes, all of us.
It’s 6.21 am.
I will watch another standup. And then I will try to sleep. And hopefully tomorrow I will feel better, stronger, saner. And I will read this. And I will delete it.

PARALLEL LANDSCAPES: IMAGE AND LANGUAGE IN HANNIBAL

Nothing Here is Vegetarian

DISCLAIMER: It is with great honour and joy that I get to host in this blog @weirdymcweirder‘s (my personal editor/proofreader and my dear friend) first meta-analysis on Hannibal. I hope you ‘ll all enjoy it as much as I did.

When I first watched “Aperitif”, I had a feeling there was something wrong. I loved the visuals and the premise and the acting, sure, but there was just something “off” about it. A need to pinpoint what was wrong, rather than a desire to enjoy what was right, drove me to watch the episode again. As a fan of Fuller’s previous work, I was shocked to discover that the problem was the dialogue. It was the language that was “wrong”. However, this second time around, I also remembered that I had had this feeling before: after watching the first episodes of Deadwood and Justified, two of my…

View original post 1,728 more words